Κατι από εμένα...

Γιατί να κλαίμε και όχι να γελάμε? Γιατί να μισούμε και όχι να αγαπάμε? Γιατί να μην αποδεχόμαστε τον άλλον όπως είναι και να ψάχνουμε για το τέλειο? Όχι, εγώ αρνο'υμε να ζήσω έτσι... Θέλω να χαμογελάω και να ζω την κάθε στιγμή... Ακόμα και η πιο σκοτεινή μέρα φωτίζεται απο μια ακτίνα φωτός κάπου. Δεν θέλω να περάσει έτσι ούτε ένα λεπτό χωρίς να χαμογελάσω και να πω σε κάποιον πως τον αγαπώ... Δεν είμαστε μόνοι μας και ούτε τα πάντα πάνε στραβά, εμείς τα κάνουμε να φαίνονται έτσι... Λέμε για το αύριο. Και αν δεν υπάρχει αύριο? Σκεφτήτε το. Δεν είναι καλύτερο να ζούμε για το σήμερα? Πρέπει να προσπαθούμε και ότι όνειρο έχουμε να το πραγματοποιούμε γιατί και τα όνειρα πλασμένα για εμάς τους ασήμαντους ανθρώπους είναι... Γιατί ασήμαντοι είμαστε, ένα τίποτα μέσα στην αιωνηότητα... Γιατί να μην εκτιμούμε έστω και ένα απλό χαμόγελο ενός αγαπημένου μας ανθρώπου? Μια γελοία στιγμή μεσα σε αυτήν την ζωή που κάποιοι αποκαλούν δύσκολη? Εγώ αγαπάω και χαίρομαι, αφήνω τα κακά στο παρελθόν, μα δεν ωγάζω το παρελθόν μέσα από την καρδιά μου γιατί και αυτό είναι κομμάτι μου, δεν στεναχωριέμαι για αυτά πού περνώ και ζω με χαρακτηρίζουν... Αγαπάω εμένα και εσάς, όσους μπορούν να αγαπήσουν... ( Εμείς θα είμαστε ακόμα και στα 80 μας μαζί... και θα πολεμάμε παντα εκεί, στην πρώτη γραμμή της μάχης... )