Γιάτι έφυγες?

Γιατί έφυγες? Γιατί μου το έκανες αυτό... Θεέ μου πόσο χαζή στάθηκα... Πόσο αχάρηστη, πόσο λίγη... Γιατί έφυγες έτσι? Χωρίς ένα αντίο? Ή μήπως μου είπες αντίο και δεν το κατάλαβα νωρίς...? Ή μήπως το είχα καταλάβει και δεν είχα την δύναμη να το δεχτώ? Γιατί δεν την είχα...? Δεν σε γνώρησα, δεν σε εκτίμησα, δεν είχα καταλάβει... Χάθηκες χωρίς να το καταλάβω... Και όταν σε είδα εκεί χωρίς να μπορείς να μου μιλήσεις, τότε σκέφτηκα την τελευταία φορά που μου είπες πώς με αγαπάς, σε εκείνο το ψυχρό, άσπρο γεμάτο πόνο δωμάτιο... Δυό απρόσωπα τίποτα, εγώ και εσύ, πολεμώντασ τον χαμένο χρόνο... Το ξέρω πώς και εσύ το ένιωσες, ξέρω πώς και εσύ θα ήθελες να με μάθεις... Ποιός φταίει? Εγώ ή εσύ? Δεν ξέρω... Νόμιζα πως είχα χρόνο, κι όμως ήταν ελάχιστος... Έφυγες... Πέταξες ψηλά... Ναι, έτσι θέλω να πιστεύω... Δεν χάθηκες, όχι δεν χάθηκες... Για αυτό είμαι σίγουρη... Ζεις και θα ζεις στην καρδιά μου...


Δείχνε την αγάπη σου... Ποτέ δεν είναι αργά να επανορθώσεις αρκεί να μην αργήσεις πολύ........ Αγάπα και πέρασε χρόνο με αυτούς που αγαπάς πριν να είναι πολύ αργά.